Elfy

Żyją na tym świecie znacznie dłużej, aniżeli którakolwiek z ras. Prawowici władcy Roanoke, jedyni warci królewskiego tronu - to właśnie te słowa usłyszysz od większości elfów, którym duma i poczucie własnej wartości przysłoniły oczy. Długowieczni, majestatyczni i pyszni, o niebywałej smykałce do sztuki i łucznictwa. Nie ma na świecie innych istot, które potrafiłby w ten sposób malować, czy projektować zabudowy. Każde pociągnięcie pędzla zdaje się przesycone emocjami, a efekty końcowe przenoszą obserwatorów w nieznane światy. 

Pomimo z reguły pokojowej natury, wyjątkowo źle znoszą nowe rasy, które zasiedlają kontynent. Z tego właśnie powodu ich historię przepełniają wojny, bunty, a nawet niewolnictwo. I choć młode pokolenia potrafią oddzielić przeszłość od teraźniejszości, starsi wiekiem wciąż chowają urazy i ani myślą współpracować z pozornymi nemezis.

Przykładają ogromną wagę do tradycji, z dumą nosząc barwy swych rodów, obchodzą święta letniego i zimowego przesilenia, a w niektórych regionach posługują się umierającym już, elfickim językiem.

Ze względu na ich długą historię i wcześnie wynalezione pismo, w księgach doszukać się można informacji o wielu elfach wymarłych, wciąż żyjących, czy tych uznanych za zagrożone wyginięciem. Są to kolejno:

1. Elfy leśne - jak sama nazwa wskazuje, odłam ten zamieszkuje tereny leśne, ukrywając zabudowy w koronach drzew, bądź głęboko w matecznikach. W ich strojach dominują odcienie zieleni lub brązu, wyraźnie wskazujące na ich przynależność w elfickiej hierarchii. Są znamienitymi tropicielami i strzelcami, nie mając sobie równych wśród żadnych innych ras. Wykazują również sporą zwinność i gibkość, którą ułatwia im poruszanie się po trudnych, zarośniętych terenach. Wykazują również talent do porozumiewania się z leśnymi zwierzętami, nie rozumiejąc przy tym istot wodnych, czy gospodarczych.
2. Elfy wysokiego rodu - przodkowie wszystkich elfów, pierwotni władcy Roanoke. Z tego właśnie powodu ich kultura może wydawać się aż nadto wyrafinowana i rygorystyczna. Każdy z ich przedstawicieli posiada prawdziwie królewskie maniery i obycie towarzyskie, stroniąc od istot niekulturalnych i barbarzyńskich. Przykładają ogromne znaczenie do czystości krwi, potrafiąc wygnać, a nawet skrzywdzić dziecię półkrwi, dlatego rodzice często ukrywają swe pociechy lub emigrują do miejsc niezamieszkałych przez elfy wysokiego rodu. Są świetnymi zaklinaczami i to właśnie spod ich ręki wyszły najznamienitsze magiczne artefakty.
3. Elfy mroku - odłam powstały po Wielkiej Wojnie. Ich początek datuje się na dzień podpisania traktatu pokojowego, kiedy to część elfów wszczęła bunt, nie chcąc ugiąć karków pod magicznymi najeźdźcami. Zaszyli się na bagnach, w podziemiach i jaskiniach, tworząc własną kulturę opartą na nienawiści do magów i pozostałych odmian elfów. Ich oczy przyzwyczaiły się do ciemności, a same elfy wykazują niewielką kontrolę nad mrokiem. Są świetnymi skrytobójcami, dlatego licznie dołączają do rozsianych po kontynencie gildii zabójców.
4. Morskie Elfy [zagrożone wyginięciem] - początkowo zamieszkiwali tereny obecnej Atlantei, lecz w wyniku licznych zanieczyszczeń zbiorników wodnych zarówno podczas, jak i po Wielkiej Wojnie, zmuszone były odnaleźć nowe tereny, na których mogliby się rozwijać. Długie wędrówki i koczowniczy tryb życia znacząco zmniejszyły ich populację, a zwiększająca się ilość Atlantów i pozostałych ras wodnych sprawiła, że Morskie Elfy wymarły niemal całkowicie. Obecnie rozsiane są po całym kontynencie, chwytając się każdej możliwej deski ratunku. Ze względu na wrodzony talent porozumiewania się z istotami wodnymi i nieznaczną kontrolę nad tym właśnie żywiołem, większość z nich została rybakami, bądź marynarzami. 
5. Gwiezdne elfy [by. Ira] - blisko związane w nocnym krajobrazem. Naturalnie szybkie i ciche, co czyni z nich świetnych zabójców i infiltratorów. Pełnię swej mocy osiągają podczas pełni księżyca, podczas której stają się niemal transparentne. W przeciwieństwie do reszty elfów cechuje ich dość sztywna kultura - na pierwszym miejscu stawiają obowiązki i przysięgi, których złamanie pozostawia ogromną skazę na honorze i reputacji. Wciąż pamiętają krzywdę, jaką wyrządzono im podczas Wielkiej Wojny, dlatego aż po dziś dzień ukrywają swą tożsamość, zacierając ślady swego istnienia. Kochają jednak piękno, zarówno zewnętrzne, jak i wewnętrzne, rozkoszując się nim dla własnych przyjemności. Wśród własnych, zamkniętych społeczności przejawiają skłonności artystyczne i rozkosz płynącą z magii, jednak w zderzeniu z multikulturowymi społeczeństwami stają się zamknięte i zdystansowane.