Nekkery

Pierwsza wzmianka o tychże niezwykłych stworzeniach pojawia się dwieście lat przed wybuchem Wielkiej Wojny, jednak wówczas określane były mianem gatunku zagrożonego wyginięciem, niewystarczająco silnego, by przetrwać w ciężkim klimacie Roanoke. W ciągu ostatnich lat przeżyły jednak swój renesans, a dzięki niebywałej, zwłaszcza jak na stworzenia postrzegane do niedawna jako prymitywne, inteligencji nauczyły się tworzyć hierarchiczne społeczności, oparte na darwinowskiej tezie o wyższości silnych jednostek. Nekkery są niewielkie, sięgające około metra w przypadku samic i metra dwadzieścia u samców. Wyraźny dymorfizm przejawia się również w kolorystyce - osobniki żeńskie są zdecydowanie jaśniejsze, odznaczające się ciepłymi tonami skóry, natomiast samce posiadają ciemną karnację o niebieskawym zabarwieniu. Żyją pod ziemią, drążąc zawiłe tunele z wyjściami przypominającymi kopce kretów, dzięki czemu niedoinformowani mieszkańcy nawet nie wyczuwają zagrożenia, nim nie będzie za późno. Polują stadnie, atakując w odpowiednich formacjach - na pierwszy ogień idą wyjątkowo zwinne samice, a dopiero potem wyposażone w ostre pazury samce, dobijające rozkojarzone ofiary. Nekkery, ze względu na swój specyficzny styl życia i szybkość reprodukcji, są niezwykle trudne do wyplenienia. Jedynym znanym dotychczas sposobem jest wysadzenie kopców przy pomocy bomb z dodatkiem cielęcej krwi i zatrudnienie kogoś, kto zabije pozostałe na powierzchni stworzenia.