Od Lu do Ayany

Napięcie wzrosło, oboje wiedzieli, że łatwo nie będzie, ale byli na to gotowi. Choć początkowo polimorf nie do końca pojmował wagę sytuacji, to bezpośrednie porównanie z wojną, wywołało u niego pewnego rodzaju determinację. Jego chwilę zamyślenia, przerwała Sardothien.
- Musimy się spieszyć. - Nie zdążyła dokończyć, a już ruszyła w stronę wybuchu. - Nie ma ani chwili do stracenia.

Lu nastawił uszu i spojrzał na nekromantkę, mimo samozaparcia, widać było po niej, iż idzie z trudem. Od razu podszedł do dziewczyny i ją podparł. Chwilę tak szli, lecz to było za wolno dla obojga. Na twarzy Ayany powoli pojawiałą się frustracja.

- Zaczekaj. - Lutobor zatrzymał się. - Wiem, ze ci się to nie spodoba, ale... - Z niepewnością spojrzał na czarodziejkę, która sugestywnie podniosła jedną brew. - Wejdź mi na plecy. - Chłopak kucnął przed czarnowłosą, czekając na jej ruch. - Tak będzie o wiele szybciej.

Choć niepewnie, Ayana objęła szyję mężczyzny i sparła się na nim. Polimorf chwycił jej uda, tak aby się nie zsuwała i ruszył w milczeniu przed siebie. Nie można było zaprzeczyć, że przemieszczali się o wiele szybciej, zwinny polimorf biegł szybko, sprawnie wymijając przeszkody. Gdyby nie to, że dziewczyna czuła się niezręcznie, może nawet pochwaliłaby towarzysza, tymczasem nie wykrztusiła ani słowa, rumieniąc sie lekko w stresie. Zdecydowanie nie pomagała jej w tym bliskość ich mokrych ciał, a tym bardziej oddech Taghaina oraz ruch jego klatki piersiowej. Jedyną ulgą dla Sardothien, było skupienie mężczyzny na drodze, a nie na dziewczynie.

Zwykłym tempem, droga pewnie trwałaby około godziny, jednak po dwudziestu minutach byli już niemal w epicentrum wybuchu. Polimorf przyklęknął, a Ayana stanęłą na spalonej trawie. Oboje czujnie rozejrzeli się dookoła, o dziwo nie było tam żadnej żywej duszy. Spodziewali się ofiar, tymczasem stali sami pośród płomieni i chmury popiołu. Zaskoczona nekromantka, chciała zrobić rozpoznanie i zrobiła kilka kroków do przodu, polimorf szybko złapał ją za dłoń i pociągnął do tyłu. Ta spojrzała na niego pytająco, niemalże z oburzeniem. Chłopak nastawił czujnie uszu i rzucił patyk przed Ayanę. Ten od razu zapłonął, mimo że trawa była już dawno spopielona.

- Nie trać czujności. Ktoś tu jest... To chyba jakaś iluzja.

Słowa polimorfa sprowadziły Ayanę na ziemię, jak mogła zapomnieć, przecież walczą z innymi magami. Od razu spróbowała wykrzesać z siebie choćby iskrę magii, lecz nadal miała za mało mocy.

- Nie dam rady z tym nic zrobić, nie teraz.

Lu spojrzał chwilowo na Ayanę, po czym znowu zaczął badac otoczenie wzrokiem, operując też uszami i wychwytując każdy podejrzany dźwięk.

- W takim razie, musisz zdać się na mnie dopóki... - Nagle szybko skoczył przed Ayane, osłaniając ją swoim mechanicznym ramieniem, te tylko odbiło coś metalowego. Jednak nadal nie było widac napastnika. - Dopóki ci się nie uda. Chyba czeka nas ciekawa walka, jesteś jego celem.

Przeciwnik był niewidzialny, jednak dało się go usłyszeć. Polimorf nagle zerwał się w kompletnie innym kierunku niż wcześniej odbijając kolejny atak i wyprowadzając cios. Niestety spudłował, jego przeciwnik sprawiał wrażenie równie szybkiego co on sam. Jego zmysły, jednak były silniejsze, celny atak sprawił, że przeciwnik wydał z siebie lekki jęk. Lu chciał wykonać kolejny, jednak tajemniczy przeciwnik umknął mu. Polimorf odwrócił się szybko i krzyknął do towarzyszki.

- Ayano! Padnij!

Dziewczyna bez zastanowienia wykonała polecenie Taghaina, był w tym momencie jej oczami. Sam także ruszył w stronę dziewczyny, wybijając się z prawej ręki, uniósł się nad nekromantką i w ostatniej chwili kopnął napastnika, który chciał ją zaatakować. Nagle z nikąd pojawił się upadający na trawę miecz, widocznie należał do niewidzialnej postaci. Lutobor chciał szybko złapać broń przeciwnika, lecz zniknęła mu sprzed oczu, a sam napastnik zamilkł.

- Uważaj, jest podejrzanie cicho - polimorf nadal nastawiał uszu, nasłuchując szelestu - Wszystko czego dotyka, staje się niewidzialne, dopóki jest w jego władaniu. Musimy być ostrożni.